The complete unknown (day 42 - 46 = 274 km)



Best zwaar om de eerste km zo in de regen de fietsen.

Na samen met een aantal festival vrienden te genieten van de Sziget Detox (lekker gaan uiteten, een suikerspin eten, een bezoekje aan de thermen, ...)  zijn we klaar om onze reis alleen verder te zetten. Na 13 km door de hevige regen te fietsen richting het station in Budapest, begint op woensdag 20 augustus het nieuwe avontuur met eerst een treinrit van Budapest (Hongarije) tot Novi Sad (Servië). We zijn niet aan het valsspelen, omdat we vorig jaar in augustus hetzelfde stuk al hebben gefietst en we weten dat het erg saai was :).






 

Met slechts een afstand van 230 km, hebben we er toch een 7-tal uur over gedaan. Ja, de treinen rijden hier super traag :) Een effectief rustdagje dus!

Zo lijkt het wel dat we extreem veel mee hebben :)

Tegen de valavond kwamen we aan in Novi Sad. Onze eerste ervaring met Servië was positief. Een aangenaam stadje, leuk centrum en vriendelijke mensen. Gezien het steeds vroeger donker wordt, hadden we een hostel geboekt zodat we in alle luxe goed konden slapen om aan de volgende 4 daagse fietstrip te beginnen.

Niet zo duidelijk op de foto, maar een mooi uitzicht na de beklimming!

Tegen de middag zijn we er klaar voor. Ze voorspelde de hele dag regen, wat het vertrek lastig maakte. De spiertjes moesten het terug gewoon worden. Uiteindelijk hebben we een 57 km gefietst tot in Sremska Mitrovica. Servië is een stuk aangenamer om door te fietsen, dan Hongarije en Slovakije. Tot nu toe laat het een positieve indruk na. De lokale bevolking is enthousiast om ons te zien, zeker in de kleine dorpjes waar hoogstwaarschijnlijk amper toeristen komen. We worden dan ook aangemoedigd door hen. Het was een leuke rit, met een pittige beklimming (661 meter geklommen) !


De bergketen dat ze zijn overgeklommen!



Genieten van de prestatie!

Tegen de avond besloten we om opnieuw een hostel te nemen, gezien kamperen hier niet echt gekend is. Pure luxe voor ons!
 

Om één of andere reden is het deze reis haast onmogelijk om een stille nachtrust te hebben. Om 7 uur 's ochtends begon de kuisvrouw de tralies van onze hotelkamer ramen af te stoffen. Gezellig is wat anders :(. Tot nu toe hebben we nog nooit een wekker gebruikt, want meestal worden we op tijd wakker in onze tent door de zon en in de hotels zijn het wel andere dingen die ons wekken. Na een heel stevig 'Servisch' ontbijt (vlees, vlees en nog eens vlees!) konden we er aan beginnen.



Niet kamperen heeft zijn voordelen, je verliest veel minder tijd bij het opstaan, gezien je niets moet opruimen of je ontbijt niet zelf moet klaar maken. Daardoor waren we dan ook al om 8u30 onderweg. Ze kennen hier geen fietspaden, maar gelukkig zijn de wegen niet zo druk, dus blijft het aangenaam fietsen, van het ene dropje naar het andere. Na 97 km kwamen we aan de grens Servië/Bosnië. De komende dagen zullen we meerdere malen de grens oversteken, gezien we kruisend naar beneden fietsen richting Montenegro.



De grenspost

 

Nieuwe buitenbanden voor 11 euro!

 

Aan de grensposten kregen we veel bekijks en aanmoediging aan de lokale bevolking, wat het extra aangenaam maakt! Eens de grens over en na een 106 km te fietsen besluiten we om een slaapplaats te zoeken in Mali Zvornik (Servië). We zitten vlak tussen de Drina rivier en de rotsen, geen enkel plat plekje voor te kamperen dus. Noodgedwongen kozen we voor onze duurste slaapplek tot nu toe. Een echt hotel, met alle luxe! Slaapzacht!

 

Welcome to Bosnië

 

Na een stevig ontbijt waren we klaar voor de 45ste dag. Een rustig fietsdagje van 64 km tot en met Boljevici. Onderweg doen mensen ons stoppen en vragen ze waar onze reis heen gaat. Deze man woont in Belgrado, maar was op vakantie in de bergen. Hij had van een vriend een t-shirt gekregen met alle Belgische bieren :). Hij wist ons heel wat nuttige informatie mee te geven voor de rest van onze trip.

Tijdens onze een lunch pauze in een klein dorpje 'Bratunac' kwam er plots een lieve, gezonde puppy aangerend. Heel speels, aanhankelijk en schattig. Vraag ons niet waarom, maar we hebben zeker een halfuur getwijfeld om hem mee te nemen als nieuwe reisgenoot. Maar door gebrek aan reismandje is hij niet meegegaan, ergens hebben we er nog steeds spijt van, langs de andere kant weten we dat het niet erg verstandig zou geweest zijn om dit te doen.
 

Overal onderweg kom je deze eivormig dingen tegen. Dit is om het hooi voor de winter te bewaren.

 

 

Het was net te ver om tot het volgende dorpje te fietsen, gezien er nog maar een 2 uur zonlicht was. Uiteindelijk hebben we onder deze schelter vlak aan de rivier kunnen slapen. Een oude man wees ons deze plaats aan. Deze was niet echt gemakkelijk te bereiken met de fietsen, dus heeft hij voor ons de weg vrijgemaakt en gezorgd dat we hier een veilig nacht hadden (opnieuw veel wind en storm).

Wild kamperen!

Zelfs op de fiets kan je lekker eten! Pannekoekjes!

We lopen een beetje achter qua km's en daardoor moeten we op onze rustdag ook nog even fietsen. Een stijging van 1044 meter, met een totaal van 33 km brengt ons in Bajina Basta. Het stadje aan het begin van het Tara Nationaal park. Eens daar aangekomen bleken we nog niet op de juiste plaats te zijn en moesten we nog eens een 30 km klimmen. Omdat we niet heel onze rustdag wouden verliezen en het al 15 uur was (dus onmogelijk om het voor het donker te halen), hebben we de taxi (met onze fietsen) genomen tot op het hoogste punt, om vandaaruit richting Zavoine lake te fietsen. Deze plaats ligt van onze route af, maar we wouden er naar toe om een mooie rustdag te kunnen hebben in het prachtige park, weg van de drukte!