Lovely Swiss (day 95 - 97 = 136 km)

Het is super aangenaam om opnieuw in Zwitserland te zijn. In maart zijn we hier een testrit komen doen van 7 dagen in de bergen om ons materiaal uit te testen in koude temperaturen. Op die manier kenden we het land ook al een beetje. Zwitserland heeft een uitgebreid fiets, montainbike, rollerblade netwerk. Je kiest punt A en B en je volgt de aangeduide fietswegen. Vaak zijn deze wat langer dan de normale secundaire wegen, maar wel meestal autovrij en een stuk aangenamer!

 

 

We zijn ons aan het voorbereiden voor de oversteek van de pas 'san gottardo'. Langzaam gaat het omhoog en klimmen we naar het begin van deze pas. Het is zondagochtend, na een lekkere koffie bij de familie in Coldrerio zetten we om 10 uur onze weg verder. De eerste volle dag in Zwitserland! We zullen voor 380 km de fietsbordjes volgen tot Bazel, de Nord-Sud fietsroute.

 

Maar opnieuw hebben we pech vandaag! Vandaag begeeft Maarten zijn buitenband. Geen enkele winkel was open, dus we moesten creatief zijn. We zijn er terug veel tijd mee verloren en daardoor kwamen we ook in het donker aan op onze bestemming in Bellinzona. Een goede 80 km verder. Al eerder zei ik dat je echt op zoek moet gaan naar een slaapplaats voor het donker was, maar opnieuw maakte we dezelfde fout als gisterenavond. Het was alleen nog wat moeilijker, omdat we iets zochten waar we ook nog een rustdag konden houden, onze was konden doen en alles terug op orde konden brengen. We volgde onze gps die bij nuttige locaties een 'camp' plaats aangaf. Wat later een klettergarten (klim gebied) bleek te zijn, dat wel open was voor publiek, maar geen voorzieningen had. We fietsen verder in de regen omdat we wisten dat er aan de rand van Bellinzona een andere camping was gelegen. Daar stonden we voor een gesloten poort. De camping sloot net vandaag en zou heropenen op 2 april 2015.

 

 

Gezien je niet zomaar op privé eigdom kan gaan staan, zochten we verder. Maar we zaten in een stad, dus een slaapplaats vinden bij mensen werkte ook al niet en de hotels waren gesloten in de buurt waar wij zaten. Rond 20 uur besloten we ons te gaan opwarmen in een café en wat op krachten te komen, om nadien verder te gaan zoeken in de regen. Uiteindelijk besloten we om terug te fietsen naar de klettergarten, het bleek de beste optie te zijn voor een rustdag. Het was een mooi gelegen plaats, boven op de heuvel (moeilijk te bereiken met fiets). Tegen 21 uur kwamen we aan, in de gietende regen mochten we onze tent opzetten. Alles werd nat! Tegen 22 uur konden we eindelijk een beetje pasta eten met een warme bouillon. Ja dat waren we ook vergeten, we hadden geen deftig eten meer bij. Beginnersfouten op het einde van de reis, het is erg! Die nacht was het echt slecht weer, zelfs Maarten was ongerust. Hevige storm, bliksem en donder. Daar lagen we dan, boven op de heuvel, volledig bedekt door bomen en niemand wist dat we hier waren. Het was de uren aftellen tot de ochtend. Blij om aan de rustdag te kunnen beginnen!

Een doorweekte tent.

 

Gezien er geen voorzieningen waren, gingen we op zoek naar een douche en wasmachine. Deze bleken ook niet zomaar voorhanden te zijn in de stad, tot we na een uur door de regen te fietsen en opnieuw doorweekt te zijn, bij een youth hostel terecht kwamen. Het hostel was gelegen midden in een school. De prijs voor een dorm room met 10 andere personen was 70 euro. Zot! Maar ze hadden een wasmachine dat we konden gebruiken en ook een douche! Dus wij waren blij! Na de nodige zaken te doen, gingen we op zoek naar een fietswinkel om onze buitenbanden te vervangen en nieuwe remmen te plaatsen. Fietsklaar voor de oversteek van de Alpen! s'Avonds besloten we om te bbqen en op tijd lagen we in ons bedje, klaar voor de volgende etappe van 4 fietsdagen!

Klaar voor de uitdaging!

  

Dag 97 bracht ons aan het begin van de 'san gottard' pas. We hebben die dag slechts 56 km gedaan van Bellinzona tot Rodi Fiesso, met een stijging van 998 meter. De ochtend begon met veel regen en het is niet leuk om zo je tent op te ruimen. De route die dag was aangenaam en vooral een genot voor de ogen. We fietsten tussenin de heuvels, langs ontelbare watervallen (door de hevige regen). Het leek alsof de bergen aan het huilen waren.

 

 

Nog iets typerend hier in Zwitserland zijn de koeien met hun koebellen. Ze kunnen je ook op een gekke manier aanstaren. Het is soms fascinerend om naar te kijken! Of is het gewoon een excuus om even terug pauze te nemen en van de fiets af te stappen? :)

De laatste km's waren een goede beklimming, maar het was ook gewoon prachtig mooi onderweg. Op tijd begonden we naar slaapplaats te zoeken en bij de eerste mensen dat we het vroegen hadden we prijs. We hebben geslapen in alle luxe! We hebben al zitten bedenken om een rating te geven aan alle plaatsten die we gehad hebben bij families. Deze zit toch wel zeker bij de top 3. We kregen de garage ter onze beschikking, maar deze had een keuken, badkamer, living. Alles dus wat we nodig hadden! Doet erg goed om eens te koken op een fornuis en te eten vanuit een zetel i.p.v. vanop de grond. Perfecte avond voor de zware dag morgen!

Ons appartementje :)

 

Ready for the last part = etappe 3! (day 91 - 94 = 265 km)

We zijn 91 dagen onderweg en de derde etappe begint vandaag. Per etappe hebben we een uitdaging en iets om naar uit te kijken. Bij de eerste was de uitdaging voor de allereerste keer 1700 km afleggen in one go om zo tot Sziget festival te geraken. De uitdaging van de tweede etappe waren de Dinarische Alpen trotsteren, het onbekende Balkan te ontmoeten om zo te eindigen in Venetië met een bezoekje van mijn ouders. De derde etappe heeft als uitkijkpunt HOME, maar de uitdaging is wel de grootste. Na lang twijfelen of we naar Barcelona zouden fietsen of terug naar huis, besloten we om de cirkel rond te maken en in één rechte lijn naar België te gaan. De uitdaging is de Alpen oversteken via Zwitserland. Nog slechts 21 dagen en 1200 km te gaan. Het einde komt erg dicht bij.

De San Gottardo pas in Zwitserland!

 

Erg veel valt er niet te vertellen over deze 4 dagen. We hebben duidelijk de foute kant van Italië gekozen of onze gps neemt de foute routes (vnl. secundaire hoofdwegen). Italië heeft niet echt een goede indruk nagelaten, maar dat ligt eender aan het feit hoe we zijn gefietst (Venetië-Verona-Gardameer-Bergamo-Como). E zullen vast wel betere opties geweest zijn, maar bij gebrek aan planning kenden we deze niet. Je moet je voorstellen dat je 300 km langs de grote steenwegen in België fietst. Hatelijk!  Enorm drukke wegen met irritant veel lawaai, geen enkel mooi uitzicht, maar om de 5 km wel een centro commercial! Aan winkels geen gebrek, alleen hadden we niets nodig, dus is het niet interessant en besloten we om zo snel mogelijk zo veel mogelijk km's te doen per dag.



Gewoon blijven doorfietsen! Pauze aan een tankstation!

De eerste dag stopte we na 76 km in Vicence, de tweede dag kwamen we na 90 km aan het Gardameer uit, dag drie werden 99 km tot in Bergamo om tot slot dag vier 77 km te fietsen tot een klein dorpje Coldrerio net over de grens met Zwitserland.

 

Er waren ook wel een aantal leuke dingen onderweg, we zijn nog steeds op vakantie é!

 

In Vicence kwamen we terecht bij 2 broers in het ouderlijke huis, waar de vader net enkele dagen voordien was gestorven (dat is natuurlijk minder aangenaam). W mochten binnen slapen, de badkamer en keuken gebruiken alsof het onze eigen huis was. Leuk en rustig dus.

Ons slaapplekje in Vicenze

 

De tweede dag was het eigenlijk een verassing dat we via het Gardameer kwamen. Nog iets dat we van ons lijstje kunnen aftikken. We hebben er gekampeerd aan het water op een luxe camping. Erg veel is er ook niet te doen. Het zou voor ons zeker geen vakantiebestemming zijn, maar bon ja we zijn er toch maar geweest é:). Onderweg zijn we wel ook in Verona gestopt. Een toeristische, maar leuke stad!

Aankomst bij Verona

Het Gardameer!

De derde dag kwamen we aan in de drukke stad Bergamo. Een hotel kost al snel meer als 100 euro, wat toch erg veel is voor enkel een paar uurtjes te slapen. We fietsten door tot uit het centrum waar we terecht kwamen bij een familie met 2 kinderen. Lekkere verse soep en een gebakken eitje stonden op het menu. De kinderen hebben een mooie tekening voor ons gemaakt. De man des huize wist ons te helpen bij het uitstippelen van onze route richting Basel. En tot slot leerden we 'Orzo' kennen. Een drankje zoals koffie, maar dan zonder cafeïne en op basis van granen.

De familie in Bergamo!

 

De vierde dag leken we minder geluk te hebben. Tot nu toe hebben we nog niet al te veel pech gehad onderweg. Hier en daar een binnenband vervangen, maar geen grotere problemen met de fietsen ( met uitzondering het voorvork verhaal). Maar 11 & 12 oktober bleken ongeluksdagen te zijn. De 11ste barste Saartje haar buitenband open (vrienden hadden ons op Sziget nog gewaarschuwd dat het tijd was voor nieuwe). Gelukkig waren we nog geen 5 km weg van Bergamo en was er een Decathlon in de buurt. Na de band met duke tape voorlopig te plakken, was hij stevig genoeg voor de paar km tot de Decatlon. Niet de ideale oplossing omdat ze enkel city banden hadden, maar wel een manier om terug verder te kunnen fietsen. We zijn er wel veel uren mee kwijtgespeeld en die dag hebben we uiteindelijk 3 keer de binnenbanden mogen vervangen.




Banden vervangen :)

Gezien was pas om 13h30 in de namiddag goed op weg waren en we toch ons aantal km's moesten halen, werd het een laat en vermoeiend dagje. Tot nu toe hebben we de hele reis geen problemen gehad om een slaapplek te vinden. Ofwel waren er campings, hostels ofwel zaten wij op het platteland waar het gemakkelijk was om te wildkamperen of aan mensen te vragen of we onze tent in de tuin konden plaatsen. Deze avond verliep helemaal anders. Rond 18 uur kwamen we aan in Como, een stad aan een meer.

Como

We besloten om nog even verder te fietsen en uiteindelijk reden we rond 19h30 de grens over met Zwitserland.


De grens!!

Er is één gouden regel, fiets niet in het donker en stop op tijd zodat je nog in het licht slaapplaats kan zoeken! Om één of andere reden hadden we dat niet gedaan. We vonden geen camping, noch hotel, noch een mogelijkheid om bij mensen te slapen. Enige dat er op zat was verder fietsen totdat we iets tegenkwamen. Uiteindelijk rond 21 uur kwam er een 17-jarig meisje uit een huis (in de zomer zijn mensen ook langer buiten wat het gemakkelijker maakt, maar gezien het kouder aan het worden is en het is sneller donker, moeten we hier leren rekening mee houden). Haar ouders stemde toe en we mochten onze tent opzetten in hun wijngaard.  Gelukkig! Die avond kregen we nog de typische Zwitserse raclette te eten en om 23 uur (veel later dan gewoonlijk) kropen we vermoeid, maar toch tevreden onze tent in!

Tot dus zover onze trip doorheen Italië!

La Bella Italia or not? (day 87 - 90 = 150 km)

Nog één dag een een half om 150 km te doen en zo op tijd aan te komen in Venetië om Saartje haar ouders op te wachten. Gisteren was Maarten nog erg ziek, maar vandaag moesten we zoveel mogelijk km's afleggen. Na 8 km waren we aan de grens met Italïe. We waren verwonderd dat we al de hele tijd zo dicht tegen de grens zaten en we waren nog niet echt klaar om afscheid te nemen van het mooie rustige Slovenië. Het staat vast hier komen we zeker terug!

 

 

Het is zaterdag 4 oktober 2014 en op deze dag hebben we ons record samen verbroken. We hebben 118 km gefietst in 6 uur en 32 min met een gemiddelde snelheid van 18/uur. De snelheid is zeker geen record, maar de afstand wel. Nog nooit hadden we zoveel km op één dag gefietst. Het ging voor mij erg vlot en gemakkelijk, maar voor Maarten was het nog zwaar. Tijdens de rit droomde ik van langere afstanden. Eens thuis wil ik de 200 km halen in één dag. Een ritje naar Amsterdam. Misschien wordt het tijd om toch een race fiets te komen?:) We kwamen aan in een klein dorpje Eraclea, de hele weg waren we geen campings tegengekomen. Het toeristen seizoen is hier voorbij, alles was gesloten. De tweede familie die we aanspraken, ontving ons met open armen. Een mama van 46 met haar dochter van 22 zorgden voor een leuke avond. We hebben weer iets bijgeleerd 'fluo blauwe mozzarella' bestaat! :). We kregen heel lekkere zelfgemaakte lasagne en in de ochtend een zelfgemaakte smoothie. Klaar om de laatste 30 km richting Venetië te fietsen.

De familie in Eralea

 

Het is zondag vroeg in de ochtend nog voor 9 uur toen we op weg waren voor de laatste km's. We waren via het zuidelijk schiereiland gefietst met het plan om in Ponta Sabbionni de overzetboot te nemen tot San Marco. Doe dit nooit! Kom langs het vasteland via Mestre en parkeer je fiets daar in je laatste hotel en neem de trein tot het eiland. In Ponta Sabbioni kregen we te horen dat als we dergelijke reis ondernemen we voorbereid moeten vertrekken. We wisten al dat in Venetië het niet was toegelaten om te fietsen, maar we hadden erop gerekend dat we al wandelend onze fietsen tot het appartement, dicht bij San Marco plein, konden brengen. Maar dat was echter onmogelijk! Een geluk dat we zo vroeg waren vertrokken, want pas 7 uur later kwamen we aan op het San Marco plein. Mijn ouders waren nog sneller met het vliegtuig van België, dan wij die slechts 30 km van Venetië waren verwijderd. Te gek voor woorden! Eens aangekomen waren we doodop. Een helse ritje van 3 verschillende boten, vele discussies met meerdere toeristenkantoren (in verband met een veel te dure parkeerplaats voor de fietsen) en het gesleur met onze bagage maakte het erg lastig. Deze dag is een stuk zwaarder dan 5 dagen 90 km fietsen, gek é? Bon ja na een douche en wat rust waren we klaar om terug naar het San Marco plein te gaan om mijn ouders op te pikken. Het werd een erg gezellige avond samen!! We waren de lastige rit al snel vergeten.

San Marco kwam eindelijk in zicht!

 

Drie avonden en 2 volle dagen genieten in alle luxe! We hebben veel van Venetië gezien. Veel meer dan toen we hier in 2006 kwamen. In tegenstelling tot onze vage herinneringen die we hadden van Slovenië in 2008, konden we hier wel nog veel herinneren en herkende we de meeste plaatsten. Italië was onze allereerste vakantiebestemming samen. Toen waren we nog jong en onervargen reizigers :). Deze keer hebben we veel gewandeld doorheen de verschillende wijken van Venetië. We hebben in de kleine straatjes rondgeslenterd, een boottocht op le grand canal gemaakt en een bezoekje gebracht aan de eilanden Torcello, Burano en Murano. Het was plezant om mijn ouders terug te zien en onze reisverhalen te delen, maar een bezoekje aan zo een stad is toch best vermoeiend! Het is een heel andere manier van reizen en al snel misten we onze dagelijkse portie op de fiets.

Klaar om een dagje Venetië te bezoeken

Genieten van lekker eten!

Het kleurrijke Burano

Met de mama op stap :)

Murano glaswerk!

San Marcoplein onze thuis voor 3 daagjes! Genieten!

Afscheid van de mama en de papa!

We fell in love with Slovenia (day 79 - 86 = 337 km)

Om 6 uur in de ochtend kwamen we aan in de hoofdstad Zagreb. Eerst impressie, het is ijskoud! De temperatuur was plots gedaald van een 20 graden naar een 8 graden. Sinds de storm in Orébic koelt het heel erg af 's nachts, maar overdag hadden we telkens warm/zonnig weer. Het leek alsof we in de winter waren terecht gekomen. Met slaapoogjes vertrokken we voor onze aller vroegste rit ooit. Om 7 uur waren we al door de stad aan het fietsen. Erg leuk om een hoofdstad te zien ontwaken. De hele dag bleef te temperatuur erg laag, wat echt aanpassen was. Een 80 km verder kwamen we aan in Novo Mesto. De eerste stad in Slovenië!

We waren erg blij om terug in Slovenië te zijn! In juli 2008 waren we hier voor de eerste keer met een vlucht tot Ljubljana. Het idee was om te backpacken, zoals we gewoon waren van in Zuid Amerika en Azië, maar het bleek al snel erg lastig te zijn. Het openbaar vervoer is niet erg uitgewerkt en de campings lagen op steeds onbereikbare plaatsten. We weten niet goed meer wat we allemaal bezocht hebben die week, maar we wisten zeker dat we wouden terugkomen!

De eerste fietsdag in Slovenië vertrok van Novo Mesto en eindigde in Kney. Een klein dorpje, dat geen enkele Sloveen kende. We hadden 61 km gefietst toen we besloten om onze drinkbussen bij te vullen, zodat we voldoende water hadden om te wildkamperen. We stopte aan een willekeurig huis. Er bleek net een verjaardagsfeestje van de 10-jarige zoon te zijn en de familie nodigde ons uit om onze tent in hun tuin te plaatsen. Bijna zonder het zelf te vragen, het was een aangename verassing. We kregen zelfgemaakte pizza, een stukje chocolade-, ijs-, en yoghurt taart. We zaten met de hele familie aan tafel. Ze vonden het super om Engels te spreken en hun talrijke kinderen werden aangemoedigd het zelfde te doen.

Best steil met al die bagage achterop.

We hebben het gehaald! Nu terug naar beneden!

Camping plek bij de familie Kney

De zondagochtend werden we uitgenodigd voor een ontbijt en een douche. Rond 10 uur waren we vertrekkensklaar. Gezien ze zelf ook fietsers zijn, besloten ze om de eerste 5 km mee te fietsen. Vader, moeder, zoon van 10, eentje van 7 en een meisje van 3 gingen met ons mee op pad door de prachtige natuur van Slovenië. We werden verliefd op dit land! We dromen weg in deze natuur! Het is een klein land dat erg veel te bieden heeft. Na een totaal van 57 km kwamen we aan in Postonja. Deze plaatst staat bekend voor zijn grotten en het kasteel. We wouden absoluut hier terug komen na 6 jaar en op de zelfde camping gaan staan. Wat ook gelukt is! Tot onze verbazing herkende we niets van de stad zelf, enkel de camping en grot kwamen bekend voor. Tijdens het avondeten ontmoeten we Jef een 72 jarige man van Manchester die met zijn camper en fiets doorheen Europa was aan het reizen. Een erg boeiende man, die op een mooie manier leuke verhalen kon vertellen. Paar uur verder was het bedtijd!

De familie van Kney

 

 

Na Postonja stond Skocjan op de planning, voornamelijk omdat we daar de grotten wilden bezoeken. We wisten dat er een aangename camping was, dus we planden er ook een rustdag. Het was maar 40 km verder, dus zijn we eerst een paar uur gaan shoppen in Postonja ( voor een paar kadootje's voor de thuisblijvers) vooraleer we richting Skocjan gingen.

Postonja Camping in de vroege ochtend

Rustdag = niet te veel fietsen en rusten. Wat bleek achteraf dat we die dag 36 km hadden gefietst, met redelijk wat heuvels tussenin. In de vroege ochtend waren we al op pad om de grotten te bezoeken. Geen aanrader, het kost je 11 euro (of 8 euro als ze u als student zien) en het bezoek in de grot is slechts 250 meter. Ze geven aan dat het bezoek 1 uur 30 min duurt, maar dat komt omdat je van aan het ticket office eerst 1 km moet wandelen tot aan de grotten en ook terug. Veel was er niet echt te zien. Tegen de middag fietsten we naar Lipica, waar we de bekende stud farm gingen bezoeken. Na een rit met paard en kar (helemaal niet zoals de mooie kar die we kennen van Brugge :(), kregen we een historische rondleiding die echt boeiend was en we eindigde met een Lipizzaner performance. Fantastisch om te zien! Die avond hebben we een zelf geïmproviseerde bbq gemaakt. Voor de eerste keer gaan we eindelijk bbq! Het werd kipsaté en zalm op steengrill. Hmm lekker!

Skocjan Caves

Lipizzaner Performance

Camping in Skocjan. Moeilijk bereikbaar maar erg rustig!

Steengril !

Vanuit Skocjan gingen we normaal de kustlijn volgen via Triest (Italië) tot Venetië, maar na wat meer informatie te lezen over Slovenië (ze hebben hier goede toerist informatie) besloten we om meer naar het Noorden te gaan richting de Julian Alpes, om daar een of andere leuke sportactiviteit te gaan doen. Een goede keuze! We eindigden in Nova Gorica na 63 km. Een vlotte rit, want vanaf nu verlaten we voor even de heuvels en fietsen we na lange tijd nog eens plat! Nova Gorica, zijn we er al geweest of niet? Geen idee, maar de camping, de locatie alles komt erg bekend voor! We zullen het weten als we thuis de oude foto's kunnen bekijken.

Moeilijk gaat ook! Off Road!

Ondertussen is het 2 oktober en opnieuw een rustdag. Ja we doen het erg kalm aan é :), mag wel na 3697 km. Dat komt omdat we genoeg tijd hebben, gezien we pas op zondag middag 5 oktober in Venetië moeten zijn. Maar niet fietsen, wilt niet zeggen niet sporten. Om 10 uur reden we richting Bovec. Bovec ligt in het Noorwesten dicht tegen de Italiaanse grens. Samen met 3 Koreanen zochten we het avontuur op. De rit met de auto van ongeveer 60 km was puur genieten. Midden in de bergen, via kronkelende wegen, bereikte we onze bestemming. Today we will do canyoning! Dit is een afdaling via een rivier, door middel van wandelen, springen van een rots in het water springen of via natuurlijke glijbanen. De temperatuur van het water was ongeveer 10 graden. We kregen wet suites, aangepaste schoenen en een helm aan. Klaar voor het avontuur! Eerst moesten we nog een papier ondertekenen dat we goed konden zwemmen, dat het op eigen risico was en het zowel fysieke als psychologische zwaar kon zijn. Geen idee waar we aan gingen beginnen :). Het begon met een beklimming van een 20-tal minuten, via rotsen. Al snel bleek dat je zonder enige conditie niet ver zou komen, geluk dat we al zoveel km's in de benen hebben, want het was echt zwaar. Het blijkt ook dat veel mensen hier al moeten stoppen omdat het fysiek te zwaar is. Eens boven begon de afdaling via de rivier. Een fantastische ervaring! Iets dat we zeker opnieuw gaan doen! We hebben onze grenzen verlengd bij deze activiteit! Het is een multi-discipline waar je niet alleen een goede conditie voor nodig hebt, maar ook durf. Het was ook leuk dat er bepaalde stukken bij waren waar we moesten rotsklimmen. Genieten!

Canyoning Rivier

Canyoning Team!

Bezoekje ' snachts :)

 Eens terug beneden moesten we terug naar onze camping geraken. Bleek dat er geen bus meer was, dus enige manier was liften. Wat snel ging. De eerste lift was met 3 Duitsers (een tandarts, architect en steward). Een boeiende rit van Bovec tot Tolmin, met goede muziek van een nog vrij onbekende artiest 'Lonely the Brave'. Nadien kregen we een rit van een man die geen woord Engels kon. De adrenaline shot was nog niet gedaan, hij ging 140 km/uur doorheen de bergen, i.p.v. het max van 70km/uur. Zo waren we wel terug snel op onze bestemming :)

Bovec

Nog drie dagen en 145 km te gaan tot Venetië. Gezien we goed getraind zijn, besluiten we om zoveel mogelijk van ons bezoek uit Slovenië te halen en blijven we nog een dag op de zelfde camping in Nova Gorica. Het plan was om een hiking in de Alpen te gaan doen. In de vroege ochtend waren we wakker, maar bleek dat Maarten opnieuw ziek is :(.  Hij is niet uit zijn bed geweest de hele dag. Tijd om naar de dokter te gaan!

 

Mijn gezelschap tijdens het schrijven van de blog :)

3 more days in Kroatia (day 76-78 = 88 km)

Wat een nacht! Opnieuw een hevig storm, met bliksem, donder en vooral hevig rukwinden. Gelukkig lagen we in een bos, niet zo veilig, maar wel goed beschermd tegen de rukwinden. We hebben slechts een paar uur kunnen slapen.

 

Ons kampeerplekje

 

Hagel/Sneeuw achtig iets op de berg na de storm.

 

Vandaag staat een bezoekje aan Eckhard op de planning. Een gepensioneerde Duitse man, woonachtig te Florida, met een buitenverblijf in Kroatië. We ontmoetten hem in Bari (Italië) aan het agentschap van de ferry's. Hij deed net als ons de trip Corfu-Bari-Bar. Hij verbleef nog een paar weken in Omis (Kroatië) en nodigde ons uit voor een bezoekje. Gezien we de Rus al hadden overgeslaan, wouden we zeker naar Eckhard. We vertrokken op het eiland Korcula voor een fietstrip van 40 km tot aan Vela Luka. Hier moesten we de ferry nemen tot Split (het vasteland). Oorspronkelijk was de ferry pas voor de dag nadien gepland, maar eens onderweg besloten we om er een fietsmarathon van te maken. Non-stop 40 km, met zo goed als een continue stijging van +/- 5%. We hadden slechts een dikke 2 uur om op tijd te zijn voor de eendaagse ferry om 13 uur. Het werd een leuke, vermoeiende trip, met een totale stijging van 970 meter, inclusief een zware tegenwind en af en toe wind in ons voordeel. We waren fier toen we aankwamen in Vela Luka 45 min voor de ferry vertrok. Een drie-tal uur duurde de overzet en tegen 17 uur kwamen we aan in Split.

 

 

Omis lag nog een 35 km terug naar het zuiden. We namen de lokale bus om nog op een deftig uur aan te komen. De lijnbus in België zou ons nooit toelaten, met 2 fietsen en al die bagage. Hier was het gelukkig geen probleem, ondanks dat we de hele doorgang naar het achterste deel van de bus blokkeerde. Eens aangekomen in Omis, stond ons nog een beklimming van 5 km te wachten tot in Célina, een kein dorpje met een 15-tal inwoners. We werden met open armen ontvangen door Eckhard en zijn vrouw Felicity. De avond startte met lekker gegrilde dorado vis, gegrild vlees met een Aziatische smaakje, oven gebakken aardappelen en een fris slaatje en eindigde met een spelletje kikker op zijn Amerikaans.

 

De volgende ochtend was het helder blauwe lucht. We hadden een prachtig uitzicht vanop het terras naar de zee. Weg van alle drukte, hoog op de heuvel. Rond 10 uur kregen we een ontbijt/brunch. De tijd ging snel en voor we het wisten was het 15 uur in de namiddag.

 

Felicity vroeg of we een dagje langer wouden blijven, daar moesten we geen minuut over twijfelen. Erg interessante aangename mensen die veel ervaringen hadden te delen. Beide waren ze werkzaam geweest in de journalistiek. Rond 15 uur namen ze ons mee naar Omis center, om daar met een Amerikaanse regisseur een pintje te gaan drinken. Nadien bezochten we het stadje en vertelde ze ons er alles over. Ze deden echt hun best om de omgeving te laten zien.

De haven in Omis

 

Omis historisch centrum

Tijdens de avondwandeling zagen we een mooie zonsondergang en kregen we alle geschiedenis van het dorpje Célina te horen. Eindelijk, kregen we inside informatie! Heel vaak tijdens onze reis vroegen we ons af waarom een dorp er uit zag zoals het was. Het was erg interessant! Tot slot kregen we een lekker Griekse oven schotel als avondeten. En konden we genieten van een, ijskoude, maar mooie avond! Een prachtige rustdag, met alles wat we konden verlangen en een levenservaring rijker!

 

 

 

 

 

De volgende dag hebben we tot Split gefietst (37 km). Een vlotte rit, zonder te stoppen aan een goede snelheid. We bezochten Split en om 22 uur namen we de trein naar Zagreb (het Noorden van Kroatië). Ondanks dat Eckhard met een heel ander voorstel af kwam, om via de eilanden van Kroatië, Venetië te bereiken. Waren we vastberaden om een 10-tal dagen door Slovenië te fietsen. Vandaar ook de beslissing om Split-Zagreb met de nachttrein te doen, zodat we tijd genoeg hadden om heel het land te doorkruisen.

Wij hebben altijd kattenbrokjes mee, Benko vond dat erg leuk :)

 

Split!

Koken in het station van Split. Zou je in België ook niet moeten proberen :)

 

Tip: In de trein kon je of een bed of een stoel boeken. In het laagseizoen is het aan te raden om gewoon een stoel te boeken. Dan zit je in een cabine met 6 plaatsten, maar kan je u gemakkelijk neerleggen (gezien er veel lege plaatsten zijn) en hoogstwaarschijnlijk beter slapen dan in het bed, waar er een stapelbed is van 3 boven elkaar. Het is de helft goedkoper, dus het is het wel waard om het te doen.

  

Treinreis Split - Zagreb