Het eerste dat we zagen na de grenspost waren schapen, geiten en afvalbergen (sinds Montenegro lijkt het er op dat ze geen vuilbakken niet meer kennen. Beide landen zijn erg vervuild). Nadien kwamen we op een grote weg terecht zonder enig leven, maar hier en daar stonden wel heel chique bombastische paleis achtige gebouwen. We vragen ons nog steeds af hoe ze hier overleven op die manier? Je ziet daar wel auto's staan van mensen die speciaal tot daar rijden om te komen eten of iets te drinken, maar het blijft voor ons iets geks!
De mensen die we leren kennen omdat we er blijven bij slapen zijn aangenaam, maar onderweg komen we toch gekke dingen tegen. Ze roepen niet alleen dag, maar ze staren je echt aan en roepen je na in het Albanees (vooral Saartje dan). Ondertussen worden we het wel gewoon dat mensen ons aanstaren, maar toch blijft het een raar gevoel.
De eerste fietsdag in Albanië is vlak een brengt ons van de grens tot in Shkopet. In totaal hebben we 90 km gefietst gedurende een 5 uurtjes. De steden in Albanië zijn niet meer te vergelijken met de rest van de Balkan. Het gaat er eerder op zijn Aziatisch aan toe. Geen verkeersregels of lichten, aan de kant van de weg vind je alles wat je nodig hebt van eten, tot kleding, tot wasmachine, tot kleerkasten, tot autoverdelers, ....Het is een gezellige drukte en speciaal om er met de fiets door te gaan (hier hebben we ook leuke filmpjes van gezien beeld veel meer zegt in dit geval!).
 |
| Gewoon het uitzicht onderweg op de fiets. |
Na een 5-tal km op de autosnelweg te fietsen namen we de afrit naar Shkopet. Vlak na die afrit kwamen we een mooi onafgewerkt kasteel tegen (het bleek al 5 jaar leeg te staan, er was geen vernieling aan te zien, enkel de koeien gebruikten het als hun stal :)). Dit was origineel onze slaapplaats, maar uiteindelijk zijn we een paar meter verder bij mensen thuis terecht gekomen, om daar aan de rivier te kamperen bewaakt door 2 honden (die nog nooit zijn vrij gelaten). We hebben er erg lekker gegeten: aardappeltjes met kaas en ei er in verwerkt, meatballs en verse tomaatjes vanuit de tuin. Tegen 22 uur kropen we met een volle maag ons bedje in.
 |
| Kasteeltje in Shkopet! |
 |
| Overal via de weg zie je deze grafzerken. Het doet je toch nadenken over hoe gevaarlijk het kan zijn! |
De tweede dag in Albanië werd de zwaarste van de reis tot nu toe voor me (Saartje). Na het gesnotter van Maarten, zit ik nu met een hese stem, ontstoken keel en oren. Ik stond op en mijn lichaam was echt aan het vechten tegen de ziektekiemen. Ergens vond ik het niet erg, omdat ik verwachtte dat er een dag tijdens reis ging zijn dat je u eigen lichamelijke grens tegenkwam. De route was niet licht, maar ook niet zwaarder dan in Montenegro. Bij Maarten ging het redelijk, bij mij was het puur op mentale kracht dat ik de beklimming trotseerde. We dachten echter dat we uit de bergen waren, maar vandaag hebben we terug 810m mogen klimmen. De wegen zijn hier niet zo goed (barsten, gaten, putten, steentjes, ...), waardoor het wel soms lastig fietsen is. Na 45 km hebben we beslist om te stoppen in Suc (Burrell). Niet omdat we moe waren of omdat het donker werd (het was nog maar 16 uur), maar omdat we op een unieke plaats konden kamperen, namelijk naast een kerk bij een Italiaanse priester. Het is een echte camping met alle voorzieningen. Het is op deze plek, naast de priester en samen met Italiaans gezang dat ik de blog ben aan het updaten, wachtende op de kleding die aan het drogen is om onze weg verder te zetten.
 |
| Blij dat ik boven was! |
 |
| http://www.campingallachiesa.com Een mooie gelegen camping naast een kerk in Suc |
De derde en laatste dag in Albanië vertrekt in Suc (Burrell) en eindigt na 58 km in Maqellare (5 km voor de grens met Macedonië). Gezien we tot na de middag hebben moeten wachten op het drogen van onze kleding (wat uiteindelijk nog niet gelukt was omdat de zon zich niet wou laten zien, dan maar de kleding op de fiets en zo laten drogen), zijn we maar om 1h30 kunnen vertrekken, wat te laat was om nog voldoende km's te doen voor het donker werd. Er zaten 2 beklimmingen (816 meter geklommen), waarvan de tweede volledig in de regen was te doen. Veel keuze heb je niet op dat moment, maar je moet gewoon doorfietsen, want als je elke keer zou stoppen bij een druppeltje dan kom je nergens, want de laatste week hebben we elke dag regen gehad. Tegen 19h30 komen we aan in het dorpje 'Maqellare'. Het was pikdonker, zonder straatverlichting en het werd vervelend om door te fietsen in de gietende regen. Ook waren we al eerder gewaarschuwd om na 19 uur niet meer op straat te komen. Overal staan er nog mannen op straat, wat op zich ook in de dag gebeurd (geen idee wat ze daar staan te doen), maar het is minder veilig als het donker is. Volledig doorweekt beslissen we om aan een willekeurig huis aan te bellen. We komen terecht bij 2 broers, met elk hun vrouw en in totaal 5 kinderen. Het werd een gezellig en vooral droge avond, lekker warm binnen in hun logeerkamer! Het was spijtig dat we Macedonië niet bereikt hadden, maar wel de meest verstandigste keuzen.
 |
| De eerste beklimming |
 |
| Niet opgeven! |
 |
| De familie Kurtaga! |
Geen opmerkingen:
Een reactie posten