Where is the beauty of Greece? (day 61-64 = 241)

Na de verplichte rustdag verwachtte we klaar te zijn voor de volgende 440 km tot aan de kust van Griekenland. Maar één dag was duidelijk onvoldoende! Dat zal blijken in de volgende 4 dagen.

Om 9 uur waren we op weg, samen met onze kittens. De eerste 20 km was wennen aan hun ritme (dat wil dus zeggen om de 5 min stoppen en veel tijd verliezen :)). We moesten ze af en toe uit hun bakje nemen (zeker als ze onophoudend aan het miauwen waren), zodat ze hun behoefte konden doen en eten/drinken. In de ochtend was één van de drie kittens erg ziek en een paar uur later is hij spijtig genoeg overleden. We hebben hem op een mooi plekje begraven, ergens waar geen berg afval lag, maar een mooi stukje natuur. Die dag stond alles in het teken van de kittens. Eens aangekomen in Bitola (een stadje in Macedonië) besloten we om nog even verder te fietsen en eventueel de grens met Griekenland te halen. Maar uiteindelijk zijn we na 72 km gestopt in Zhabeni, een paar km van de Griekse grens (het is een beetje een gewoonte geworden van ons om vlak voor of vlak na een grenspost te stoppen). We hebben gewildkampeerd op een grote weide met een prachtig uitzicht op de bergen en ideaal voor de katjes om te wennen aan hun eerste nacht in de tent :)

 

Het regende opnieuw en het was erg koud voor de kittens.

Genieten!

Ons kampeerplekje!

Nice view!

Een rustig nachtje was het niet. Ondanks dat de kittens steeds een aantal uur doorslapen (zijn net gelijk baby's), is Maarten toch 3 keer moeten opstaan. Het is niet alles om te reizen met katjes, maar we hebben het er zeker voor over! Het geeft een extra dimensie aan onze fietsreis op dit moment!

Knuffelen na etenstijd :)

Onze trip naar/door Griekenland is tot nu toe het zwaarste van de reis, vooral voor Saartje (maar ook wel een beetje voor Maarten). Komt het door de aanhoudende regen (we hebben pech dat het weer in Europa zo slecht is dit jaar, normaal gezien is het hier altijd lekker warm dit moment van het jaar) , het feit dat we er al 3000 km hebben op zitten, of omdat we zelden rustdagen nemen sinds Sziget of omdat de kittens veel energie vragen? Geen idee, maar het is mentaal erg zwaar! Bij mij (Saartje) is het echt erg moeilijk, elke km is afzien op de fiets (en dat is nog lichtjes uitgedrukt).

De lezer zal heel misschien denken, allé geniet gewoon, je maakt één van de mooiste ervaringen mee van je leven (dat is waar!). Maar het is moeilijk uit te leggen hoe je u voelt na al die tijd op de fiets. Je moet er rekening mee houden dat je fiets je huis is, met al je hebben en houden erop! Dat je enorm veel tijd krijgt om na te denken op de fiets en het fysiek soms wel een uitdaging is. Het is vakantie omdat je niet moet gaan werken, maar je komt ook in een soort routine net als thuis en die moet je zien te doorbreken anders hou je het zowel mentaal als fysiek niet vol! Ondanks dat het heel moeizaam is halen we wel nog iedere dag onze km's.

Nog een heel oude wegwijzer!

Panorama foto Griekenland met de vele kerncentrales

We waren nog geen 20 km onderweg toen we stopte om een koffie te drinken in een café aan een lokale sportzaal. We lieten de kittens wat rondwandelen op het gras. Toen we hun verhaal vertelde tegen de cafébaas, zei hij dat we ze gerust bij hem mochten achterlaten. Maarten en ik schrokken, we voelde dat we niet klaar waren om afscheid van hun te nemen, maar we moesten denken aan wat het best was voor de kittens, dus hebben we ze na lang getwijfel daar achtergelaten in Itea bij een familie die houdt van dieren. Via Facebook kunnen we nu contact met hen houden en we weten dat de kittens het goed doen. Ze achterlaten viel ons een pak zwaarder dan we hadden verwacht (komt dit door de vermoeidheid?), we zijn er dan ook een paar uur mee kwijt gespeeld, omdat we erg lang hebben getwijfeld om terug te fietsen  en ze gaan op te halen.  (we stonden op dat moment al meer als een half uur aan de kant van de weg een 7 km verderop)

De familie in Itea en hun nieuwe vriendjes!

Tot slot hebben we de wijze beslissing genomen om door te gaan tot Ptolemaida. Een erg leuk bruisend lokaal stadje. We ontdekken erg leuke plaatsen, soms is het wel spijtig dat we steeds met een soort van tijdsdruk zitten en niet wat meer kunnen genieten van zulke plaatsten.  In Ptolemaida waren slechts 3 hotels, waarvan maar 1 in het centrum (dat werd afgeraden), dus besloten we om daar iets te eten,  even te genieten en door te fietsen. Het was al pikdonker (na 21 uur, wat op zich te laat is om nog bij mensen terecht te komen) toen we een slaapplaats begonnen te zoeken. Na bij een paar huizen aan te bellen, vonden we maar geen slaapplek, uiteindelijk heeft een fietsfanaat (een vrouw op een mountainbike en klikpedaaltjes) ons de weg gewezen naar het plaatselijke voetbal veld in Proastio. In totaal hebben we 69 km gefietst die dag. Het werd opnieuw een slechte nacht. Om 4 uur 's nachts kwamen een paar jongeren met hun scooters ons wakker maken door onnozel te doen en te toeteren.  Vanaf 5 uur kwam er zwaar vrachtverkeer langs in een klein straatje, geen idee waarom die daar waren, maar wakker waren we. Goodmorning everybody, ready for a new day!

Wildkamperen

De derde dag richting te kust van Griekenland begon op 10 September. Het is hier bergachtig, dus het gaat echt op en neer. We dachten dat Montenegro het zwaarst ging zijn, maar eigenlijk zitten we nog in de bergen tot we voorbij Zwitersland zijn (afhankelijk hoe we naar huis fietsen). Na een 20-tal km kwamen we aan het in dorpje 'Kozani'. Daar heeft Maarten zich een nieuwe gsm gekocht en zijn we op zoek gegaan naar een huurauto, bus of trein om een stuk van de route in te korten. Geen enkele van deze opties bleek een mogelijkheid te zijn. Dan maar liften, maar zonder enig succes. Het is niet simpel om 2 fietsen met bagage mee te krijgen é, we hadden één lift gevonden maar die vroeg 150 euro, dus dat was het ook weer niet waard. Uiteindelijk zijn we na 53 km geëindigd in Siatista, een authentiek dorpje boven op een heuvel. Om eerlijk te zijn,  stonden we onderaan de heuvel en zagen we een bordje hotel een 4 km op de heuvel. Na twee nachten wildkamperen was dat erg aantrekkelijk, alleen die berg terug opklimmen was onmogelijk gezien het bijna donker was. Saartje had een busje gezien, is de chauffeur gaan zoeken in het café en heeft een lift gevraagd tot boven, wat ook gelukt is :). Dus uiteindelijk hadden we na drie dagen zwoegen een goed bed en een warme douche! Slaapwel!

 

Al eerder tijdens onze reis in Ohrid hadden we beslist om niet naar Thessaloníki (omdat het van de route lag) te fietsen, maar rechtstreeks naar Igoumenitsa. Dit, om ons wat meer vrije tijd te geven en rust. Maar de rit van 440 km naar de kust ging erg lastig. Het noorden van Griekenland is niet echt aangenaam fietsen. Je ziet de ene kerncentrale na de andere, vooral de eerste twee dagen. Ik denk dat we eens opnieuw naar Griekenland moeten komen om het op de juiste manier te bezoeken.

Na een goede nachtrust in het hotel vertrekken we voor onze vierde dag (in totaal waren het 7 geplande fietsdagen). Opnieuw ging het bergje op bergje af. En het breekpunt kwam er aan!

Een laatste kleine dorpje op het vasteland van Griekenland.

We zijn terug gaan liften op de autosnelweg, tot de politie ons er is komen afhalen en ons hielp hoe we met de bus tot Igoumenitsa geraakte (de haven om naar Corfu te gaan). Nog 15 km doorzetten tot Grevena, waar we om 17 uur de bus hebben genomen om een 200 km te overbruggen. Is dit opgeven? Ieder heeft zijn eigen mening hierover waarschijnlijk. Een leuk weetje is dat we hierdoor beslist hebben dat we eerder in Kroatië zullen zijn (vier dagen sneller) en dus ook heel Kroatië zullen doorfietsen i.p.v. daar een stuk trein te nemen (van Split tot Zagreb). Dus op zich komt het in aantal km's op het zelfde neer, we gaan er zelfs meer doen. Eens de bus op, sliep Saartje onmiddellijk. We kwamen een uur voordat de ferry naar Corfu vertrok aan. De overzet was 2 uur en uiteindelijk kwamen we om 22h30 op Corfu aan, waar we de volgende drie dagen gingen uitrusten om de batterijen op te laden!

De ferry naar Corfu!