Finally we reach Kroatia (Day 71-75 = 156 km)

In 2009 stond onze auto klaar om naar Kroatië te gaan voor 2 weken. De dag voor vertrek gaven ze slechte weersverwachtingen en besloten we om een vlucht te boeken naar Thailand. We redeneerden dat we Kroatië ook konden bezoeken als we oud waren :). Vijf jaar later komen we eindelijk aan in Dubrovnik! Vanuit Konavle (waar we hebben gewildkampeerd) was het slechts 33 km tot in Dubrovnik.

Wildkamperen in Konavle vlak over Kroatische Grens

 

Neem je fiets niet mee naar Krotië, maar ga met de auto of de camper! Toch zeker het meest zuidelijke deel. We hadden van andere fietsers gehoord dat het een hel is om er door te gaan, zeker tijdens het hoogseizoen. Gezien we in het laagseizoen zitten, hadden we verwacht dat het nog ging meevallen, maar dat blijkt niet zo te zijn. Het uitzicht is onbeschrijvelijk prachtig, alleen kan je er niets van zien. Waarom? Er loopt nog geen autosnelweg, dus is er maar één kustweg naar het Noorden, waar alle verkeer langs moet. Dit zegt genoeg waarschijnlijk? Het enige dat je kan doen, is je scharp zetten op je fiets, zorgen dat je je stuur kaarsrecht kan houden en je op de witte lijn kan blijven rijden (wat ook gevaarlijk is bij nat weer, want dan is het te glad). Eens dat je een beetje uitweek, had je de kans om omver gereden te worden. De auto's vielen nog mee, maar bussen en vrachtwagens weken geen centimeter uit. Op 10 minuten passeerden er ons 112 auto's. Dat is een continu gezoem in je oren, die na een tijd er beginnen van te tuuten! Ons gevoel van Kroatië was dubbel. De natuur is hier puur en prachtig, maar de manier waarop we ons verplaatsten maakte het onmogelijk om er ten volle van te genieten.

Dubrovnik!

Er is wel één postief element in deze 33 km rit. We kwamen vanuit Montenegro en na een flinke klim krijg je het beeld van Dubrovnik op je netvlies, net als die van op een postkaart. Het alternatief was om de kabeltrein te nemen van 14 euro tot de top van de berg om hetzelfde uitzicht te krijgen. Alleen kregen wij dit gratis door onze eigen inspanning, die werd beloond. Erg leuk!

 

Eens dat ons tentje stond opgesteld op de tot nu toe meest verzorgde camping (santiair was super proper en rook heel goed) en we de kans hadden om Dubrovnik te gaan bezoeken, besloten we eerst om een duik te gaan nemen in het zwembad van het aanliggende hotel. Een frisse duik, met een
mooi uitzicht op de bergen en de zee. Na het zwembad, liepen we richting het strand, om daar op de steiger in het zonnetje gaan op te warmen (we slagen er eindelijk in om eens 5 min te liggen :)). Nog even snel het zeewater proeven (doordat Maarten me in de zee gooide) totdat we rond 17 uur ons klaar voelde om de stad te gaan bezoeken.

Het strand met de toch wat frisse zee.

Eens aagenkomen, werden we verleidt door de  ijskraampjes die om de 5 meter te zien waren. Nadien kwamen we aan de haven terecht, waar iedereen lekkere vis zat te eten. We besloten dan ook all the way te gaan en hebben lekker gegeten die avond (mosselen, inktvis, gamba's, makreel, sardinetjes, zwaardvis en risotto met zeevruchten). Alsof die visschotel nog niet genoeg was, kochten we ons nog 100 gram snoepjes als dessert (een geluk dat wij voldoende calorieën dagelijks verbruiken). Dat was on avondje! Tijd om te gaan slapen!

De hoofdstraat in Dubrovnik

Vis !!!

Is Dubronvik nu de moeite waard? Ja en nee! Het is een mega toerische trekpleister, met een oud stadsgedeelte met winkels en restaurants. Naar onze mening is Kotor aangenamer, zelfs Bari!
Maar op zich waren we erg blij, want vier avonden op rij komen we in prachtige stadjes!

 

 

Het zonnetje kwam op en het was tijd om onze spullen terug in te pakken. Na een uitgebreid ontbijt klommen we het dal van Dubronvik uit, om onze weg verder te zetten langs de oh zo gezellig kustlijn! We waren nog geen 10 km verwijderd van Dubronvik, toen Maarten er echt genoeg van had. Hij wou niet meer verder op deze weg. De hele namiddag zijn we op zoek gegaan naar een alternatief. Een andere baan was er niet. De mogelijkheden waren een ferry, een bus of een auto huren. Dat laatste bleek onmogelijk te zijn omdat we enkel een kopie van ons rijbewijs bijhadden. We waren veel tijd aan het verliezen, nu dat ik terug de volledige energie en zin had om te fiets (doet deugd na twee zware weken), werd het lastig voor Maarten. De erg behulpzame en geduldige vrouw van het toeristenkantoor kwam uiteindelijk met de oplossing. We konden vandaar uit (zonder terug te moeten naar Dubrovnik) een lokale bus nemen tot Ston. Ston is het eerst dorpje op een schiereiland. Vandaaruit konden we via de eilanden, met behulp van ferry's, richting Split (onze bestemming op het vaste land). De eilanden zijn secundaire en aldus minder drukke wegen. Perfect, alleen hadden we net de laatste bus gemist. Omdat we niet helemaal lui zijn, besloten we om zelf tot Ston te fietsen.

Het was al 17 uur toen we in het toeristenkantoor vertrokken, dus besloten we om nog zoveel mogelijk km te doen tot het begon te schemeren. We eindigde na een totaal van 37 km in Banja, op de top van de berg, met uitzicht op het water en een kleine haven met camping. Het leek ons leuk om nog eens te wildkamperen, dus plaatsten we onze tent op de berg. Ondanks dat we ver genoeg van het water zaten, werden we weer aangevallen door de muggen. Dus al snel zaten we in onze tent en opnieuw sliepen voor 20 uur. Zalig é, het gedacht dat je 12 uur kan slapen! Alleen werd Maarten die nacht wakker met 38 graden koorts. Ik heb hem in die 10 jaar zelfden ziek geweten, dus ik werd ongerust.

Gratis kamperen met een prachtig uitzicht. Wat moet je nog meer hebben?

 

 De ochtend brak aan en we voelde ons beide ziek. Bij mij was het duidelijk iets dat ik had fout gegeten dus was ik er snel vanaf, bij Maarten was het onduidelijk. Onze eindbestemming werd Ston, slechts 23 km verder, na een vermoeiende rit op de kustweg in de gietende regen. Nog voor de middag kwamen we aan in Ston. Er was een mooie muur (blijkbaar de langste naast de Chinese muur) die de stad omwalde, die je kon beklimmen. Maar gezien Maarten echt ziek was, besloten we een appartementje te huren. Zo hadden we alle luxe! We hebben lekkere verse soep gemaakt om onze vitamientjes wat aan te sterken. De hele namiddag hebben we gerust. We zijn niet meer buiten geweest. Waarom zouden we ook? Het was aan het regen, het was koud en het onweerde!

Power food!

Het was een zalig bed en een goede nacht! Vroeger dan normaal werd ik wakker (het was 6u45). Het voelde goed aan, beetje als je eigen huisje. Gezien ik Maarten wou laten uitslapen, stond ik stilletjes op, en begon ik aan de blog. Het werd echt tijd, want we hadden al 14 dagen niets meer geschreven. Elke avond denk ik, ik zal wel snel de gebeurtenissen van de dag opschrijven, maar het komt er nooit van omdat we te moe zijn s'avonds. Nooit gedacht dat zo een tripje zo veel energie ging vragen!
 

Zo een zalig bed hadden we al heel lang niet meer gezien!

Het was genieten van een leuke zondagochtend! Het was ook de verjaardag van Xander, mijn metekindje die drie jaar werd, dus voor de eerste keer hebben we dan ook met hem, mijn zus en schoonbroer geskyped. Het was al snel 11 uur toen we moesten beslissen of we gingen doorfietsen of de muur beklimmen van Ston. De sportevenementen volgen ons, want vandaag is er de stone wall marathon. Een marathon van 42 km, waarvan 5 km via de trappen op de muur.

De muur van Ston

De eilanden hebben een heel andere soort natuur.

Rond 12 uur besloten we om toch verder te fietsen en het hele eerste eiland af te fietsen tot in Orébic. Het werd een uitdaging, we hadden 55 km voor de boeg, met 2 beklimming en een totaal van 954 hoogtemeters en nog een 6-tal uur zonlicht. Het is eigenlijk al een lange tijd geleden dat we nog eens

wat km's moesten doorfietsen en dat met een zieke erbij. We waren ook sinds lange tijd terug meer gedisciplineerd om onze afstanden te halen. Van België tot Griekenland hadden we een schema uitgewerkt, maar nadien was het ad random, waardoor we ook veel meer tijd verloren en minder km's deden. Het voelde goed op de fiets. De rit ging aangenaam en vlotter dan verwacht. Na 2 korte pauzes om iets te eten, stond nog voor het donker was onze tent op vlak aan de zee,het zwembad, naast een beachbar en een prachtig uitzicht. Het stond vast, de volgende dag werd een rustdag!! Hoewel we erg weinig km's hebben gefietst de laatste dagen, hebben we aan ons zelf beloofd om de rustdagen te resepcteren, want die hebben we ook nodig! Uiteindelijk hadden we opnieuw 6 dagen non stop gefietst met een totaal van (slechts) 256 km.

Vers en gezond!

Zoveel dode beestjes  op straat :(

We rapen ze elke keer op en leggen ze op kant!

 

 

 

 

We zijn er geraakt!

Mist kan ook mooi zijn!



We zijn ondertussen 22 september, de dagen beginnen te tellen, het gevoel van het einde van de reis komt in zicht. Hoewel we nog heel wat km's te gaan hebben! Een leuke ochtend, met een frisse duik in de zee om 10 uur en een zonnebad om 11 uur. Nog even snorkelen en de visjes lokken met brood en nadien besloten we om onze tent toch op te ruimen en verder te fietsen naar de volgende camping. Waarom doen we dat op onze rustdag? Waarom maken we een beslissing om een leuke plek in te ruilen voor het onbekende? Het was niet erg slim, achteraf bekeken! Maar het is ondertussen al duidelijk geworden dat we niet kunnen stilzitten :).





De camping plek in Orébic

Zwembad in Orébic met zicht op de zee

Eens aangekomen aan de volgende camping een paar km verder, hadden we spijt dat we waren verhuisd! Het was een grote, dure, slecht gelegen camping. Gezien we de volgende dag verder gingen fietsen naar het volgende eiland en daarvoor eerst een ferry moesten nemen, besloten we die ferry vandaag te nemen. We hadden nog 9 min om een paar km te fietsen, onze tickets te kopen en de boot te nemen. Als gekken fietsen we naar de haven, tot aan de boot, waar ze zeiden je hebt nog 1 min om eerst je ticket te kopen en terug te komen, we zullen wachten. Wij naar het ticket office, eens terug aan de boot was hij net weg. Erg frustrerend! De volgende was een uur wachten. Een voorbijganger zei nog, don't stress, je bent op vakantie. Maar 1 uur van je daglicht is veel, zeker als je nog wat leuke dingen wou doen zoals een bootje huren of een jetski. Tegen 16 uur waren we eindelijk aan de overkant en stopte we op de eerst volgende camping in Korcula. Erg mooie camping midden in een bos, vlak aan een kleine aanlegplaats voor boten. Onze rustdag, was dus een stress dagje geworden, zonder enige leuke activiteit, eer we de boot konden huren was het donker. Dus besloten we maar lekker eten te maken en te genieten van onze avond!

Again power food!

Eind goed al goed, mooi plekje voor onszelf aan de haven.